Αλληλεγγύη με απόχρωση φαιά, ρόζ και κίτρινη;

Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή την υπόθεση του press-gr, όλοι έχουν αρχίσει να συζητούν για τα blogs και ευτυχώς όχι πάντα με επιφανειακό τρόπο. Έχουν ακουστεί απόψεις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, ανεξάρτητα με το αν συμφωνεί κάποιος με αυτές, σχετικά με το νομοθετικό πλαίσιο, την ανωνυμία του διαδικτύου και το πως αυτή λειτουργεί, την δεοντολογία των ιστολογίων ή των ιστολόγων αν προτιμάτε κ. α. Από την άλλη βέβαια, έχουν ακουστεί και θέσεις που είτε είναι εξοργιστικά ανόητες, είτε έχουν διαφορετικές αφετηρίες από αυτή ενός ειλικρινούς και ανιδιοτελούς δημοσίου διαλόγου.

Σε αυτό εδώ το post δε θα ήθελα τόσο να αναφερθώ σε αυτές τις θέσεις και τις απόψεις, όσο να κάνω κάποιες παρατηρήσεις-σχόλια σχετικά με διάφορες πτυχές του συγκεκριμένου θέματος ή και προεκτάσεις αυτού.

Παρατήρηση πρώτη. Αλήθεια που ήταν όλοι αυτοί οι αδέκαστοι δημοσιογράφοι, που απολαμβάνουν παχυλούς μισθούς εργαζόμενοι σε εφημερίδες μεγαλοεκδοτών-εργολάβων δημοσίων έργων και αγανακτισμένοι καταγγέλλουν (καλώς βεβαίως) όσους χρησιμοποίησαν το press για εκβιασμό, για να καταγγείλουν τους κρατικοδίαιτους μεγαλοεκδότες-εργολάβους που χρησιμοποιούν τα μέσα που κατέχουν για για να παίξουν διάφορα "παιχνίδια" με την εξουσία; Δε θα έπρεπε να κάνουν δεύτερες σκέψεις και να εξεγείρονται τουλάχιστον το ίδιο όταν επί παραδείγματι ένας εξ αυτών των κρατικοδίαιτων "επιχειρηματιών" που διατηρεί στενές σχέσεις αλληλεξάρτησης με διάφορες κυβερνήσεις, αναλαμβάνει το 80% των έργων της ολυμπιάδας;

Παρατήρηση δεύτερη. Αλήθεια ποιος είναι ο λόγος που ωθεί ένα δημοσιογράφο, που έχει τη δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να προβάλει τη γνώμη του δημόσια, να δημιουργήσει ένα ιστολόγιο; Ίσως επειδή θέλει να αναπτύξει μια διαφορετική θεματολογία από αυτή που αναπτύσσει στο μέσο το οποίο εργάζεται. Λογική απάντηση. Ίσως πάλι να θέλει να μιλήσει πιο ελεύθερα από όσο π.χ. γράφει στην εφημερίδα του. Κατανοητό επίσης. Αυτό εξάλλου εξηγεί και την ενδεχόμενη επιλογή της ανωνυμίας. Ένας άλλος λόγος είναι ίσως πως θέλει να επικοινωνήσει με όσους περιπλανώνται στο internet και εκφέρουν ελεύθερα τη γνώμη τους με μορφή σχολίων. Θεμιτότατο. Στην περίπτωση όμως του press νομίζω ότι κάτι δεν πάει καλά. Ο διαχειριστής του ιστολογίου ( ή έστω ένας εκ των διαχειριστών) είναι μεγαλόσχημος δημοσιογράφος σχετικά γνωστού εντύπου, ο οποίος επιλέγει να γράφει στο blog ανώνυμα, αλλά όχι για να διατυπώσει ελεύθερα την άποψη του για θέματα "υψηλής πολιτικής" ή να αποκαλύψει κάτι που άπτεται του δημοσίου συμφέροντος.. αλλά για να κάνει μια ύποπτη αναπαραγωγή φημών και υπαινιγμών. Αναπόδεικτων φημών και υπαινιγμών κυρίως με φαιά σκανδαλολογική ή με ροζ παραπολιτική απόχρωση σε βαθύ κίτρινο λαϊκιστικό φόντο. Βεβαίως επειδή ο ίδιος ισχυρίζεται ότι δεν είναι ο μοναδικός διαχειριστής, οφείλω να μην αποδίδω μετά βεβαιότητας όλα τα ανυπόγραφα κείμενα στον ίδιο.. Αν και αναπόφευκτα χρωματίζουν αμυδρά και τον ίδιο, έστω και αν δεν είναι ο μοναδικός διαχειριστής του συγκεκριμένου blog. Παράλληλα, το γεγονός ότι το press-gr φιλοξενούσε (και) αμιγώς υβριστικά και συκοφαντικά σχόλια καθιστά ακόμα πιο περίεργη την υπόθεση και ακόμα πιο ανυπόληπτο το κατά τη γνώμη μου εντελώς αδιάφορο αυτό ιστολόγιο . Για τη δημοσίευση τέτοιων σχολίων δυο είναι οι ερμηνείες: είτε οι διαχειριστές δεν ήταν πρόθυμοι να αφιερώσουν το χρόνο που απαιτεί η παρακολούθηση των σχολίων, προστατεύοντας με αυτό το τρόπο τον ιστότοπο τους, είτε κάτι άλλο εξυπηρετούσαν τα σχόλια αυτά..

Παρατήρηση τρίτη. Θεωρώ ότι είναι αστείο και περίεργο το γεγονός πως ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος που διαχειριζόταν το press-gr προσπάθησε να μιλήσει εξ' ονόματος των bloggers και ενέταξε τη δίωξη του σε οργανωμένη εκστρατεία εναντίον των bloggers. Αν ο κύριος αυτός πιστεύει ότι είναι αθώος, ας βγει να υπερασπιστεί την αθωότητα του και ας μην προσπαθεί να εκμαιεύσει με τέτοιους τρόπους την συμπάθεια κάποιων και να τους σύρει στο να τον υπερασπιστούν, μόνο και μόνο επειδή είναι blogger. Ειλικρινά δε καταλαβαίνω γιατί ορισμένοι ένιωσαν την ανάγκη να εκφράσουν αλληλεγγύη στους διαχειριστές αυτού του blog, μόνο και μόνο επειδή διατηρούν ιστολόγιο.

Υπάρχουν πολύ αξιόλογα ιστολόγια και υπάρχουν και πολλά ιστολόγια-σκουπίδια, υπάρχουν ιστολόγια που είναι στρατευμένα σε ιδέες και ιστολόγια που εξυπηρετούν τις ιδιοτέλειες ή την κακοήθεια του ιδιοκτήτη τους, υπάρχουν ιστολόγια εξαιρετικής καλαισθησίας και ιστολόγια μνημεία ακαλαισθησίας, υπάρχουν ιστολόγια που έχουν φτιαχτεί για την επίτευξη κάποιου αλτρουιστικού στόχου και ιστολόγια που δημιουργήθηκαν ως μέσα εκβιασμών κ.ο.κ. Είναι νομίζω αναγκαία η διάκριση των μεν από τα δε και ως εκ τούτου η αποστασιοποίηση από την τυφλή υπεράσπιση ιστολογίων, που δε λαμβάνει υπόψη όλα όσα χαρακτηρίζουν τους συγκεκριμένους ιστόχωρους, προεξοφλώντας τις καλύτερες των προθέσεων από μέρους των ατόμων που γράφουν σε αυτά.

Βέβαια για να μην παρεξηγηθώ πρέπει να πω - ακόμα και αν μοιάζει τετριμμένο - ότι αυτή η διάκριση των ιστολογίων και λοιπών ιστοτόπων είναι απαραίτητη αλλά πρέπει να παραμείνει προσωπική υπόθεση του καθενός, στο πλαίσιο της ατομικής του ευθύνης, μακρυά από απόπειρες λογοκρισίας και περιορισμού της ελευθερίας της έκφρασης. Με τη προφανή εξαίρεση όσων διαπράττουν ακραίες αντικοινωνικές συμπεριφορές, όπως επί παραδείγματι διακίνηση υλικού παιδικής πορνογραφίας, οι οποίοι πιστεύω πως δε νοείται να απολαμβάνουν ποινική διαδικτυακή ασυλία. Πάντως, ως γενική τοποθέτηση θα έλεγα πως είναι προτιμότερη η ύπαρξη πολλών ιστολογίων και ιστοσελίδων κραυγαλέας ευτέλειας και κακοφωνίας - τα οποία ή τις οποίες οφείλουμε να αγνοούμε προκλητικά - από ένα διαδίκτυο ελεγχόμενο από όποια αρχή. Και σε αυτό φαίνεται να συμφωνεί και το ομοσπονδιακό δικαστήριο της Φιλαδέλφειας που ακύρωσε σε έξι μήνες μετά την ψήφισή του, το διάταγμα περί ευπρέπειας στις επικοινωνίες που είχε περάσει το 1996 στις Η.Π.Α., λέγοντας: «Όπως ακριβώς η δύναμη του Internet είναι το χάος, έτσι και η δύναμη της ελευθερίας μας εξαρτάται από το χάος, την κακοφωνία και τον ελεύθερο λόγο, τον οποίο προστατεύει η Πρώτη Συνταγματική Τροπολογία»*

*είδηση από ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον -ως συνήθως- άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη, που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή.