Για τη γέννηση αυτού του blog: " 'Eναυσμα αναπόδεικτο καλεί τήν πρώτη λέξη,... ανάθεμα ικετευτικό αρτώμενο θα εμπαίξει, τη μάταιη προσήλωση διστατικού πιστού, που αναπολει τη σιωπηλή ακίνητη ικεσία, πρωτού του εννοήματος ματώσουν τα φτερά... ", απόσπασμα από ποίημα του Γ. Βέλτσου

Saturday 26 May 2007

Ο Πάγκαλος, η Αριστερά και μια ερμηνεία του παραδόξου της Δημοκρατίας

«Όταν λες ο νόμος δεν θα εφαρμοστεί ή όταν λες ότι νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη, δηλαδή το δίκαιο της συγκεκριμένης διαδήλωσης, δηλαδή του κόμματος που πλαισιώνει αυτή τη συγκεκριμένη διαδήλωση και την εμπνέει, τότε αυτό είναι κατάλυση της Δημοκρατίας. Σημαίνει ότι οι δύο σχηματισμοί της Άκρας Αριστεράς στο Κοινοβούλιο - το Κ.Κ.Ε. και ο ΣΥΝ. - δεν έχουν ακόμη καταλάβει με τα τόσα χρόνια που πέρασαν τι σημαίνει Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και δεν την έχουν πλήρως αποδεχτεί» αυτά και άλλα πολλά είχε δηλώσει ο βουλευτής του Πα.Σο.Κ. (και εκ των ιδρυτικών στελεχών της νεολαίας Λαμπράκη!) κ. Θ. Πάγκαλος, λίγο μετά την ψήφιση του νόμου πλαισίου για την Παιδεία, με αφορμή τη στάση της Αριστεράς. Και είχε ξεσπάσει η γνωστή θύελλα αντιδράσεων. Είχε όμως δίκιο ο πρώην υπουργός;
Ο πυρήνας του επιχειρήματος του κ. Πάγκαλου ήταν ο εξής: Το κοινοβούλιο αντιπροσωπεύει τον κυρίαρχο ελληνικό λαό και εκφράζει τη βούληση του. Επίσης, είναι γεγονός ότι ο νόμος-πλαίσιο για την παιδεία ψηφίστηκε με άνετη πλειοψηφία - αυτήν της συμπολίτευσης - από τη βουλή και αποτελεί πλέον νόμο του κράτους. Ακόμα, είναι προφανές ότι κάθε δημοκρατικός πολίτης πιστεύει στην αρχή της διακυβέρνησης από την πλειοψηφία. Άρα, το Κ.Κ.Ε. και ο ΣΥΝ. που λένε ότι ο νόμος που ψήφισε η βουλή δε θα εφαρμοστεί (υπονοώντας προφανώς ότι θα τον ανατρέψουν, πείθοντας τη κυβέρνηση να φέρει άλλο νόμο) και ότι το δίκαιο είναι με το μέρος τους και όχι με την πλειοψηφία δείχνουν ότι δεν έχουν αποδεχθεί τη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και ίσως δεν είναι δημοκρατικά κόμματα, γι’ αυτό και τα χαρακτήρισε σχηματισμούς της άκρας Αριστεράς!
Το επιχείρημα αυτό τού κ. Πάγκαλου έχει νομίζω άμεση σχέση με μια ιδέα την οποία η Πολιτική Φιλοσοφία αποκαλεί, παράδοξο της Δημοκρατίας (1) και έχει τη βάση του στο γνωστό παράδοξο της ελευθερίας, το οποίο πρωτοπαρουσιάζει ο Πλάτωνας (2). Το παράδοξο της Δημοκρατίας λέει το εξής: Έστω, ότι κάποια μέρα ο λαός επιλέγει κατά πλειοψηφία να μην κυβερνά ο ίδιος, αλλά στη θέση του ένας τύραννος. Δεδομένου ότι κάθε δημοκρατικός πολίτης έχει ως βάση του πολιτικού του πιστεύω την αρχή της διακυβέρνησης της πλειοψηφίας, τότε το ερώτημα που τίθεται σε μια τέτοια περίπτωση είναι τι πρέπει να πράξει ένας γνήσιος δημοκράτης; Από τη μια μεριά, η αρχή της διακυβέρνησης της πλειοψηφίας που έχει υιοθετήσει του υπαγορεύει να απορρίψει την τυραννία και από την άλλη τον υποχρεώνει να αποδεχθεί την ετυμηγορία της πλειοψηφίας, δηλ. την τυραννία. Αυτό, προφανώς αποτελεί αντίφαση! Από πού όμως προέρχεται αυτή η αντίφαση;
Ο Karl Popper διαπιστώνει με θαυμαστή οξυδέρκεια ότι το πρόβλημα είναι ο τρόπος που ορίστηκε η αρχή της διακυβέρνησης της πλειοψηφίας (3). Γενικά, ο Βιεννέζος φιλόσοφος έχει ονομάσει θεωρία της κυριαρχίας, κάθε θεωρία που υποστηρίζει ότι η πολιτική δύναμη πρέπει να είναι ανεξέλεγκτη ή τουλάχιστον πρακτικά έτσι συμβαίνει και συνεπώς το κύριο πρόβλημα που απομένει είναι να περάσει στα καλύτερα χέρια. Στο πλαίσιο αυτής της θεωρίας δεν έχει νόημα να εξετάσουμε το πως θα κυβερνάει ένας κυβερνήτης ή το πόση εξουσία θα του εκχωρήσουμε, αλλά μόνο το ποιος θα κυβερνάει (4). Στο παράδοξο της δημοκρατίας που περιγράφηκε παραπάνω η αρχή της διακυβέρνησης της πλειοψηφίας, που δίνει απόλυτη πολιτική δύναμη στην πλειοψηφία ή στον κυβερνήτη που εκλέγει η πλειοψηφία, χωρίς να εισάγει θεσμούς ελέγχου του, δεν είναι τίποτα άλλο από μια θεωρία κυριαρχίας. Όμως, όπως κανείς εύκολα μπορεί να διαπιστώσει όλες αυτές οι θεωρίες κυριαρχίας έχουν χαρακτήρα παραδόξου (5). Έτσι, το πρόβλημα στο παράδοξο της Δημοκρατίας φαίνεται ότι δεν ήταν εγγενές πρόβλημα της Δημοκρατίας, αλλά πρόβλημα της αυτοαντιφατικής αρχής της διακυβέρνησης της πλειοψηφίας που παρουσιάζεται εκεί!
Στη δυτική δημοκρατία δεν υφίσταται καμιά θεωρία κυριαρχίας, παρόλο που η πλειοψηφία διαδραματίζει κυρίαρχο ρόλο, αφού οι εγκαθιδρυμένοι κοινωνικοί δημοκρατικοί θεσμοί παρέχουν τα μέσα με τα οποία οι κυβερνώμενοι μπορούν να απομακρύνουν τους κυβερνώντες, οι οποίοι κατά συνέπεια δεν απολαμβάνουν απόλυτη εξουσία. Οι κυβερνήσεις που ορίζει η λαϊκή εντολή - μέσω των γενικών εκλογών - οφείλουν να κυβερνούν προς όφελος του λαού, μέσα στο πλαίσιο του συντάγματος, σεβόμενες τις ελευθερίες, τα δικαιώματα των πολιτών, τη διάκριση των εξουσιών κ.λ.π. και το πράττουν αυτό, αφού σε κάθε άλλη περίπτωση η πλειοψηφία του λαού αποφασίζει την απομάκρυνση τους. Οι θεσμοί αυτοί του δημοκρατικού ελέγχου, είναι και το σημείο που διαφοροποιεί αυτό που θα λέγαμε γενικά Δημοκρατία από αυτό που θα λέγαμε γενικά Τυραννία. Δημοκρατία μπορούμε να πούμε ότι είναι ένας τύπος πολιτεύματος που στηρίζεται στην πλειοψηφία και έχει κοινωνικούς θεσμούς ελέγχου της εξουσίας, όπως οι γενικές εκλογές, ενώ Τυραννία (ή Δικτατορία) είναι ένας τύπος πολιτεύματος που δεν παρέχει τα μέσα με τα οποία οι κυβερνώμενοι μπορούν να απομακρύνουν τους κυβερνώντες και έτσι οι πρώτοι μπορούν να απαλλαγούν από τους δεύτερους μόνο με επανάσταση (6). Ευνόητο είναι ότι η ευθύνη των πολιτών σε μια δημοκρατία είναι μεγάλη, αφού οφείλουν από τη μια να επαγρυπνούν και να ελέγχουν την εκάστοτε κυβέρνηση και από την άλλη να μην υπερβάλουν στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν στο πλαίσιο των ελευθεριών που παρέχει το πολίτευμα. Κάθε άλλη συμπεριφορά πληγώνει το πολίτευμα αυτό. Βεβαίως, για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, η δυτική δημοκρατία (ή φιλελεύθερη δημοκρατία) που απολαμβάνουμε, με τους δοκιμασμένους θεσμούς δημοκρατικού ελέγχου, που αποτελούν αναντίλεκτα αποτελεσματικούς θεσμούς κατά της ανεξέλεγκτης πολιτικής ισχύος, δε προεξοφλεί ότι η ασκούμενη πολιτική θα είναι καλύτερη από την πολιτική ενός σοφού και καλοπροαίρετου τυράννου, αλλά προεξοφλεί ότι σίγουρα θα είναι καλύτερη από την πολική ενός τυράννου που δεν είναι σοφός και καλοπροαίρετος. Σε ένα τέτοιο πολίτευμα, με θεσμούς ελέγχου της εξουσίας, δεν μπορεί να υπάρξει αντίφαση όπως αυτή στο παραπάνω παράδοξο, αφού ο κυβερνήτης κινείται σε συγκεκριμένο και προκαθορισμένο πλαίσιο και ο πολίτης έχει συγκεκριμένους τρόπους με τους οποίους μπορεί με δημοκρατικά μέσα να αντιταχθεί στο αποτέλεσμα μιας ψηφοφορίας, αν θεωρήσει ότι το αποτέλεσμα αυτής είναι ενάντια στη Δημοκρατία. Ο δημοκρατικός πολίτης δεν είναι εδώ υποχρεωμένος να δεχθεί το αποτέλεσμα μιας δημοκρατικής ψηφοφορίας ως μια άνευ όρων έκφραση δικαίου.
Στην περίπτωση του παραδόξου της δημοκρατίας που περιγράφηκε παραπάνω - στο οποίο είχε εισαχθεί μια θεωρία της κυριαρχίας της πλειοψηφίας - κατά τη περίπτωση που ο λαός επέλεγε, κατά πλειοψηφία, να κυβερνάται από ένα τύραννο, ο δημοκρατικός πολίτης που θα επέλεγε να αντιταχθεί σε αυτό, ανεξαρτήτως του μέσου που θα χρησιμοποιούσε, θα μπορούσε να κατηγορηθεί από κάποιους - και θα ήταν λογικό - ως μη δημοκρατικός αφού με αυτόν τον τρόπο θα παραβίαζε την αρχή της διακυβέρνησης της πλειοψηφίας. Θυμίζω ότι στο παράδειγμα του παραδόξου το μόνο ζητούμενο ήταν να άρχει ο κυβερνήτης που όριζε η πλειοψηφία χωρίς να θέτουμε ως στόχο την θέσπιση θεσμών κατά της ανεξέλεγκτης πολιτικής ισχύος του. Στη περίπτωση του νόμου-πλαισίου προφανέστατα δεν έχουμε να κάνουμε με νόμο που εγκαθιδρύει την τυραννία, αλλά ενδεχομένως τα κόμματα της Αριστεράς ή κάποιος άλλος να θεωρεί ότι κάποιες δημοκρατικές ελευθερίες περιστέλλονται ή κάποια δικαιώματα αφαιρούνται και υπό αυτή την έννοια υπάρχει σαφέστατη αντιστοιχία με το παράδειγμα του παραδόξου. Αν κάνουμε την υπόθεση εργασίας ότι κάτι τέτοιο είναι αλήθεια, τότε ένας πολίτης ή ένας πολιτικός φορέας που αντιστέκεται σε αυτό και ισχυρίζεται ότι ο νόμος δεν είναι δίκαιος είναι μη δημοκρατικός; Ο κ. Πάγκαλος απαντά ναι. Ο πληθωρικός πολιτικός με το συγκεκριμένο επιχείρημα φαίνεται να υιοθετεί την θεωρία της κυριαρχίας της πλειοψηφίας και έτσι επικαλούμενος την πλειοψηφία και την προσπάθεια ανατροπής του νόμου από μέρους της Αριστεράς, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα κόμματα της Αριστεράς είναι μη δημοκρατικά, χωρίς να ενδιαφέρεται και να εξετάζει τα μέσα που χρησιμοποιούν. Και προφανώς αν δεχθούμε την αρχή της πλειοψηφίας, έτσι όπως παρουσιάζεται στο παράδοξο, τότε είναι πράγματι λογικό συμπέρασμα ότι ο αυτός που προσπαθεί να ανατρέψει τον νόμο, ανεξαρτήτως του πώς προσπαθεί να το κάνει αυτό, είναι μη δημοκρατικός, υπό την έννοια ότι δεν είναι συνεπής στην αρχή της διακυβέρνησης της πλειοψηφίας. Όμως, η φιλελεύθερη δημοκρατία που απολαμβάνουμε στην Ελλάδα - ως πραγματική Δημοκρατία που είναι - δεν έχει ως βάση της κάποια θεωρία της κυριαρχίας, αλλά γενικές εκλογές που συνοδεύονται και από αποτελεσματικούς δημοκρατικούς θεσμούς και παραδόσεις κατά της ανεξέλεγκτης πολιτικής ισχύος. Μια από αυτές είναι και οι διαδηλώσεις, με τις οποίες η Αριστερά ή και άλλοι προσπαθούν να καταργήσουν αυτόν τον νόμο-πλαίσιο, που πιστεύουν ότι είναι σε μια κατεύθυνση περιορισμού δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων (προσωπικά διαφωνώ με την εκτίμηση τους για την κατεύθυνση αυτού του νόμου). Βέβαια και από την άλλη μεριά, ο δημοκρατικός πολίτης, αν θέλει να παραμείνει δημοκρατικός, οφείλει να προσπαθεί να ανατρέψει ακόμα και ένα νόμο που θεωρεί ότι βλάπτει τη δημοκρατία, με μέσα δημοκρατικά (στο πολίτευμα μας υπάρχουν θεσμικά αναχώματα απέναντι σε αντιδημοκρατικούς νόμους αλλά και αρκετά περιθώρια για αντίδραση των ίδιων των πολιτών με χρήση δημοκρατικών μέσων). Ο πολίτης που είναι δημοκράτης οφείλει να σέβεται τη βούληση της πλειοψηφίας, μέχρι να αποδειχθεί ότι στέκουν τα επιχειρήματα εναντίον του νόμου που οδηγούν θεσμικά στη κατάργησή του ή μέχρι να καταφέρει ο ίδιος να πείσει την πλειοψηφία να πάρει μια απόφαση που θα καταργεί την προηγούμενη. Σε αντίθετη περίπτωση, αν ένας πολίτης στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού πολιτεύματος επιλέγει να περιφρονεί όλες τις δημοκρατικές μεθόδους αντίδρασης και προκρίνει συνειδητά την μη εφαρμογή ενός νόμου από μέρος του ή προκρίνει μια προσπάθεια κατάργησής του νόμου μέσω της βίας, τότε νομίζω ότι δεν είναι δημοκρατικός.
Καταλήγοντας - σε αντίθεση με τον κ. Πάγκαλο - θεωρώ ότι οι πολίτες μπορούν να αμφισβητούν ένα νόμο που ψηφίστηκε από τη βουλή και να προσπαθούν ίσως και να τον ανατρέψουν, χωρίς να τίθεται εν αμφιβόλω η δημοκρατικότητα τους, υπό την προϋπόθεση όμως ότι αυτό γίνεται με μέσα δημοκρατικά. Η φιλελεύθερη δημοκρατία τους δίνει την δυνατότητα και τα δημοκρατικά μέσα για να το πράξουν αυτό. Όμως, προφανώς δεν ισχύει το ίδιο και γι’ αυτούς που επιλέγουν συνειδητά μη δημοκρατικά μέσα αντίδρασης. Έτσι και στην περίπτωση του νόμου-πλαισίου για την Παιδεία, όσοι εκ των «πολέμιων» του νόμου, αν υπήρξαν τέτοιοι, προέτρεπαν την πανεπιστημιακή κοινότητα να περιφρονήσει την πλειοψηφία και να μην εφαρμόσει τον νόμο ή προσπάθησαν με βιαιότητες να τρομοκρατήσουν την πλειοψηφία, απέδειξαν περίτρανα ότι έχουν στενότατη σχέση με τον ολοκληρωτισμό και τις θεωρίες της κυριαρχίας και μόνο κατ’ επίφαση με τη Δημοκρατία.
___________________________________________

(1) Socratic Method and Critical Philosophy, Leonard Nelson, Yale University Press.
(2)Πολιτεία, Πλάτων. Το παράδοξο της ελευθερίας, πολύ συνοπτικά, ισχυρίζεται ότι η ελευθερία, με την έννοια της απουσίας οποιουδήποτε κατασταλτικού ελέγχου, θα πρέπει να οδηγήσει σε τεράστιο καταναγκασμό, αφού καθιστά ελεύθερο τον αδίστακτο να υποδουλώσει τον εύπιστο.
(3) Η ανοικτή Κοινωνία και οι εχθροί της, Τόμος Ι, Karl Popper, Εκδόσεις Παπαζήση.
(4)Αρκετές φορές στη Πολιτική Φιλοσοφία τίθεται το ερώτημα : «Ποιος πρέπει να άρχει;» και μερικές από τις απαντήσεις που δίνονται είναι «Ο σοφότερος», «Αυτός που κατέχει τη τέχνη της διακυβέρνησης» , «Ο λαός», «Το προλεταριάτο» ή άλλη. Όμως, ποιος ορθολογικός άνθρωπος θα απέρριπτε το να κυβερνά ο σοφότερος ή ο κατέχων τη τέχνη της διακυβέρνησης; Ή εφόσον αποδέχεται τον ιστορικισμό του Marx και την «επιστημονική» πρόρρηση ότι ο καπιταλισμός θα οδηγήσει στην προλεταριοποίηση μέρους της αστικής τάξης και συνεπώς οι εργάτες είτε αποτελούν είτε θα αποτελέσουν πλειοψηφία και μάλιστα αυξανόμενη, ποιος θα αρνηθεί να κυβερνούν οι εργάτες ή το προλεταριάτο; Κανείς! Άρα, υπάρχουν πολλές λογικές απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση, γεγονός που δε βοηθάει και πολύ στο πρόβλημα σχετικά με τη διακυβέρνηση. Αλλά, εκτός αυτού υπάρχει και ένα άλλο πιο μεγάλο πρόβλημα, πως θα βρούμε ποιος είναι ο σοφότερος ή ο ικανότερος ή η περιούσια κοινωνική τάξη; Δηλαδή, έστω ότι επιλέγουμε με κάποιον τρόπο ότι θέλουμε να κυβερνά π.χ. ο ικανότερος και έστω ότι διαλέγουμε αυτόν που θεωρούμε ικανότερο, αν αποδειχθεί ότι δεν ήταν ούτε καν ικανός, τότε τι γίνεται; Άρα το θέμα δεν είναι απλά ποιος θα κυβερνάει αλλά και πως θα προστατευτούμε από μια ούτως ή άλλως επισφαλή επιλογή που μπορεί να μην είναι καλή. Έτσι, σωστότερο είναι το ερώτημα «Πώς θα πρέπει να κυβερνά (ο κυβερνήτης) ή Ποιοι πρέπει να είναι οι θεσμοί ώστε ακόμα και ανίκανος ή κακοπροαίρετος να είναι ένας κυβερνήτης να μην μπορεί να προξενήσει μεγάλη ζημιά;». Όμως στο πλαίσιο μιας θεωρίας της κυριαρχίας όπου η πολιτική δύναμη είναι ανεξέλεγκτη, το δεύτερο ερώτημα δεν έχει νόημα και αναγκαστικά περιοριζόμαστε στο να μελετούμε το πρώτο.
(5) Για παράδειγμα, χωρίς βλάβη της γενικότητα, έστω πως επιλέγουμε τον σοφότατο για να κυβερνήσει απολαμβάνοντας απόλυτη πολιτική εξουσία. Ο σοφότατος με τη σοφία του μπορεί να αποφασίσει ότι δεν πρέπει να κυβερνά αυτός, αλλά ο πιο καλός άνθρωπος. Ο πιο καλός άνθρωπος με την καλοσύνη του μπορεί να αποφασίσει ότι δεν πρέπει να κυβερνά αυτός, αλλά η πλειοψηφία. Έτσι έχουμε την εξής αντίφαση: Ο σοφότατος από τη μια πλευρά αν εμπιστευτεί τη σοφία του πρέπει να απορρίψει την επιλογή της παράδοσης της εξουσίας στη πλειοψηφία, αφού η σοφία του υπέδειξε τον καλύτερο άνθρωπο για κυβερνήτη και από την άλλη πρέπει να αποδεχθεί την επιλογή της παράδοσης της εξουσίας στην πλειοψηφία, αφού ο καλύτερος άνθρωπος στον οποίο εκχώρησε την απόλυτη εξουσία, εξαιτίας της σοφίας του, έκανε αυτή την επιλογή. Αυτό, προφανώς αποτελεί αντίφαση!
(6) Η ανοικτή Κοινωνία και οι εχθροί της, Τόμος Ι, Karl Popper, Εκδόσεις Παπαζήση.

Πρόσθεσε στο Cull.gr

buzz it!

Friday 18 May 2007

Δράση για την απελευθέρωση τριών κρατουμένων συνείδησης και την εμπέδωση του δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης

Σε μερικές χώρες το να «μπαίνεις στο ίντερνετ» είναι επικίνδυνο. Υπάρχουν κυβερνήσεις που καταστέλλουν αφ' ενός όσους χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο για να μοιραστούν τις απόψεις τους, ενώ αφ' ετέρου αρνούνται στους πολίτες τους την πρόσβαση στον πλούτο των πληροφοριών του. Ρίχνουν στη φυλακή χρήστες του Διαδικτύου, κλείνουν internet cafe, αστυνομεύουν chat rooms, διαγράφουν blogs. Μπλοκάρουν ιστοσελίδες, απαγορεύουν τις διεθνείς ειδήσεις, ενώ οι μηχανές αναζήτησης φιλτράρουν και αποκρύπτουν τα αποτελέσματα που θεωρούνται ευαίσθητα. Υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε εμείς; Η Διεθνής Αμνηστία ανέδειξε 3 περιπτώσεις κρατουμένων συνείδησης και μας υποδεικνύει ένα τρόπο άσκησης πίεσης για την απελευθέρωση αυτών των ανθρώπων. Ας κάνουμε κάτι για αυτούς τους ανθρώπους που στερούνται το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, που κατοχυρώνεται από το διεθνές δίκαιο. Ας κάνουμε κάτι για αυτούς, δηλώνοντας έτσι την δυσφορία μας για όλους όσους στερούνται αυτό το θεμελιώδες δικαίωμα.. Μπορούμε!!

Περίπτωση 1η: Shi Tao, Κίνα.

Ο Shi Tao είναι Κινέζος ποιητής και δημοσιογράφος. Αυτή τη στιγμή εκτίει ποινή φυλάκισης δέκα χρόνων στην Κίνα επειδή έστειλε ένα e-mail από τον λογαριασμό του στο Yahoo!.

Την άνοιξη του 2004 ο Shi Tao έλαβε στην εφημερίδα όπου εργάζονταν μια οδηγία από τo Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας που αναφέρονταν στο πως οφείλουν οι δημοσιογράφοι να χειριστούν την 15η επέτειο της σφαγής στην πλατεία Τιεν-αν-Μεν, όταν τον Ιούνιο του 1989 οι κινέζικες αρχές σκότωσαν εκατοντάδες ανθρώπους που διαδήλωναν ειρηνικά στο Πεκίνο υπέρ της δημοκρατίας.

Σύμφωνα με την οδηγία, όλοι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ όφειλαν να «κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη», να «μην δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική» και να καταδίδουν στις αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό.

Τις πληροφορίες αυτές προώθησε ο Shi Tao με email σε κινεζόφωνο site που εδρεύει στις ΗΠΑ. Κατηγορήθηκε ότι «παρείχε παρανόμως κρατικά μυστικά σε ξένους φορείς» και καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκισης.

Σύμφωνα με όσα αναφέρονται στα πρακτικά της δίκης σχετικά με τα αποδεικτικά στοιχεία που οδήγησαν στην καταδίκη του Shi Tao, η αμερικανική εταιρεία παροχής υπηρεσιών διαδικτύου Yahoo έδωσε πληροφορίες για τον χρήστη του λογαριασμού.

Σήμερα ο Shi Tao κρατείται στη φυλακή Chishan και εξαναγκάζεται να δουλεύει υπό σκληρές συνθήκες. Η Διεθνής Αμνηστία έχει πληροφορηθεί και για μια σειρά από παρενοχλήσεις που έχει υποστεί η οικογένεια του από τις αρχές.

Τον Νοέμβριο του 2006, η Παγκόσμια Ένωση Εφημερίδων του απένειμε το βραβείο της «Χρυσής Πένας για την Ελευθερία», το οποίο φυσικά και δεν μπόρεσε να παραλάβει.

Ο Shi Tao είναι φυλακισμένος επειδή εξάσκησε ειρηνικά το δικαίωμά του στην ελεύθερη έκφραση, ένα δικαίωμα που κατοχυρώνεται από το διεθνές δίκαιο και το Σύνταγμα της Κίνας!

Στείλτε e-mail διαμαρτυρίας χρησιμοποιώντας τα στοιχεία και το υπόδειγμα που θα βρείτε στη σελίδα:

http://www.amnesty.org.gr/actnow/internet/china.htm

Περίπτωση 2η: Truong Quoc Huy, Βιετνάμ.

Ο Truong Quoc Huy συνελήφθη στις 18 Αυγούστου 2006 σε internet cafe στην πόλη Χο Τσι Μινχ, όπου μόλις είχε αρχίσει να συμμετέχει σε ένα chat room. Από εκείνη τη μέρα, η οικογένειά του δεν έλαβε ποτέ νέα του και ο τόπος κράτησης του παραμένει άγνωστος. Αν και ποτέ δεν έχουν δημοσιοποιηθεί κατηγορίες εναντίον του, φέρεται να κατηγορείται για «διενέργεια προπαγάνδας ενάντια στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βιετνάμ» σύμφωνα με το Άρθρο 88 του Ποινικού Κώδικα. Η ποινή που επιφέρει η συγκεκριμένη κατηγορία είναι 20ετής φυλάκιση.

Ο Truong Quoc Huy είχε συλληφθεί άλλη μία φορά τον Οκτώβριο του 2005 μαζί με τους δύο αδερφούς τους και μια φίλη του ενώ συμμετείχαν από το σπίτι τους σε ιστοσελίδα συζητήσεων σχετικά με θέματα δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πενήντα αστυνομικοί εισέβαλαν στο σπίτι του στις 3 π.μ., τους χτύπησαν και τους κλώτσησαν και μετέφεραν και τους τέσσερις στην φυλακή ασφαλείας Β34. Ο ένας αδερφός του αφέθηκε ελεύθερος, ενώ οι υπόλοιποι κρατήθηκαν για 9 μήνες σε απομόνωση χωρίς να τους επιτραπεί νομική εκπροσώπηση ή επισκέψεις από την οικογένειά τους.

Λίγο μετά την απελευθέρωση του, τον Αύγουστο του 2006, ο Truong Quoc Huy δήλωσε σε συνέντευξη πως θα συνεχίσει να ασκεί κριτική στην κυβέρνηση και πως υποστηρίζει το Bloc 8604, μια ηλεκτρονική έκκληση για την ειρηνική πολιτική αλλαγή και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Βιετνάμ. Τα σχόλια του αυτά, φαίνεται πως προκάλεσαν τη δεύτερη σύλληψη του στις 18 Αυγούστου 2006 στο internet cafe στην πόλη Χο Τσι Μινχ.

Ο Truong Quoc Huy είναι 25 χρονών και η τύχη του παραμένει άγνωστη. Η Διεθνής Αμνηστία θεωρεί τον Truong Quoc Huy κρατούμενο συνείδησης που κρατείται μόνο επειδή εξάσκησε το δικαίωμα του στη ελευθερία της έκφρασης και της συνάθροισης.

Στο Βιετνάμ οι άνθρωποι μπορούν να φυλακιστούν εξαιτίας ενός απλού κλικ του ποντικιού του υπολογιστή. Οι αρχές έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα φόβου, με πληροφοριοδότες στο διαδίκτυο να κρατάνε αρχείο των χρηστών. Αυτοί που υπερασπίζονται την ελευθερία του λόγου παρενοχλούνται δημόσια και διώκονται.

Οι άνθρωποι γίνονται θύματα παρενόχλησης, απομόνωσης και φυλάκισης επειδή εκφράζουν ειρηνικά τις πολιτικές τους απόψεις στο διαδίκτυο. Επίσης έχει αυξηθεί το φιλτράρισμα και το μπλοκάρισμα ιστοσελίδων. Οι έλεγχοι αυτοί θέλουν κυρίως να πλήξουν το αναπτυσσόμενο δίκτυο ακτιβιστών που χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για συζητήσεις σχετικές με τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα και οδηγεί στην ανάπτυξη ενός online δημοκρατικού κινήματος. Η ηλεκτρονική έκκληση Bloc 8604, την οποία υποστήριζε και ο Truong Quoc Huy, είναι από τις κυριότερες εκφάνσεις αυτού του κινήματος και την έχουν υπογράψει περισσότεροι από 2.000 Βιετναμέζοι από πολλά διαφορετικά πολιτικά, θρησκευτικά, κοινωνικά και γεωγραφικά υπόβαθρα.

Στείλτε e-mail διαμαρτυρίας χρησιμοποιώντας τα στοιχεία και το υπόδειγμα που θα βρείτε στη σελίδα:

http://www.amnesty.org.gr/actnow/internet/vietnam.htm

Περίπτωση 3η: Karim Amer, Αίγυπτος.

Ο Karim Amer καταδικάστηκε στις 22 Φεβρουαρίου 2007 σε 4 χρόνια φυλάκισης. Οι κατηγορίες εναντίον του συμπεριλαμβάνουν τη «διάδοση πληροφοριών που απειλούν τη δημόσια τάξη και τη φήμη της χώρας», την «υποκίνηση μίσους προς το Ισλάμ» και τη «δυσφήμηση του Προέδρου της Δημοκρατίας».

Ο Karim Amer τέθηκε υπό κράτηση για πρώτη φορά για 12 μέρες τον Οκτώβρη του 2005 λόγω της συγγραφικής του δραστηριότητας στο blog του (Karam903.blogspot.com) σε σχέση με το Ισλάμ και τις θρησκευτικές ταραχές που έλαβαν χώρα στην περιφέρεια Maharram Bek της Αλεξάνδρειας τον ίδιο μήνα. Παρόλο που απελευθερώθηκε χωρίς καμία κατηγορία, κρίθηκε ένοχος για βλασφημία κατά του Ισλάμ σύμφωνα με τον πειθαρχικό πίνακα του πανεπιστημίου al-Azhar, από όπου και αποβλήθηκε τον Μάρτιο του 2006.
Κλήθηκε εκ νέου να παρουσιαστεί ενώπιον του Δημόσιου Κατήγορου της περιφέρειας Maharram Bek στις 7 Νοεμβρίου 2006, μετά από αγωγή που άσκησε εναντίον του το πανεπιστήμιο al-Azhar. Ο Δημόσιος Κατήγορος διέταξε την κράτησή του αρχικά για τέσσερις ημέρες. Όμως παρέμεινε υπό κράτηση μέχρι και τη δίκη του. Κρατήθηκε και σε απομόνωση, ενώ οι επισκέψεις από τους συγγενείς του επιτράπηκαν μόνο την τελευταία εβδομάδα του Ιανουαρίου 2007.

Ο Karim Amer είναι ο πρώτος Αιγύπτιος blogger που δικάστηκε. Η Διεθνής Αμνηστία τον θεωρεί κρατούμενο συνείδησης που φυλακίστηκε μόνο επειδή εξέφρασε τις απόψεις του σχετικά με τις θρησκευτικές αρχές al-Azhar , το Ισλάμ και τον Πρόεδρο Μουμπάρακ και ζητά την άμεση και άνευ όρων απελευθέρωσή του.

Στην Αίγυπτο η σφαίρα των blogs διευρύνεται σαν χώρος ελεύθερης έκφρασης και οι bloggers έχουν αυξήσει τη δημοσίευση πληροφοριών για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις αιγυπτιακές αρχές, συμπεριλαμβανομένων ισχυρισμών για βασανιστήρια και αστυνομική βία εναντίον φιλειρηνικών διαδηλωτών.
Η δίκη του φαίνεται να παρουσιάζεται ως προειδοποίηση από τις αρχές προς άλλους bloggers που τολμούν να κάνουν κριτική στη κυβέρνηση ή να κάνουν χρήση των blog τους για να διαδώσουν πληροφορίες που θεωρούνται επιβλαβείς για την εικόνα της χώρας.
Η Διεθνής Αμνηστία έχει καλέσει τις αιγυπτιακές αρχές να αναθεωρήσουν ή να ανακαλέσουν όλη την ισχύουσα νομοθεσία που, σε παραβίαση των διεθνών προτύπων, ορίζει φυλακίσεις για την ειρηνική άσκηση του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης, της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας.

Στείλτε e-mail διαμαρτυρίας χρησιμοποιώντας τα στοιχεία και το υπόδειγμα που θα βρείτε στη σελίδα:
Σημείωση: Τα στοιχεία που περιέχονται στο παραπάνω post προέρχονται από τη σελίδα της Διεθνούς Αμνηστίας.

Πρόσθεσε στο Cull.gr

buzz it!

Sunday 6 May 2007

Η γέννηση του Ιταλικού «τραγέλαφου»

Νομίζω ότι θα ήταν σκόπιμο να ξεκινήσω αυτό το post με μια σύντομη ιστορική αναδρομή που αφορά τη μετάλλαξη της Ιταλικής Αριστεράς από το PSI του Τολιάνι, μέχρι το DS του Πιέρο Φασίνο. Το Ιταλικό κομουνιστικό κόμμα (PSI) ιδρύθηκε το 1944 από τον Παλμίρο Τολιάτι και ήταν ένα κόμμα που διαδραμάτισε πολύ σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή της Ιταλίας αλλά και της Ευρώπης γενικότερά. Σημείο σταθμό στην ιστορία του κόμματος αποτελεί το διεθνές συνέδριο των κομουνιστικών κομμάτων στη Μόσχα το 1969 στο οποίο ο Μπερλινγκουέρ - ο ηγέτης του PSI εκείνη την περίοδο - δεν δίστασε να διαφοροποιηθεί από την επίσημη σοβιετική γραμμή και να αρνηθεί να καταδικάσει το κινεζικό καθεστώς, καταγγέλλοντας ταυτόχρονα τη σοβιετική εισβολή στη Τσεχοσλοβακία. Αυτό ήταν ένα γεγονός που δημιούργησε ένα ρήγμα στις σχέσεις του κόμματος με την Σοβιετική ένωση και ήταν ίσως το πρώτο σημαντικό στάδιο της μετάλλαξης της Ιταλικής Αριστεράς. Το PSI στα χρόνια που ακολούθησαν αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν το μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα στο «δυτικό κόσμο» και ότι το 1976 κατάφερε να συγκεντρώσει το 34.4% του εκλογικού σώματος! Το δεύτερο στάδιο ήταν πριν από 16 χρόνια, όταν η πτώση του τείχους στο Βερολίνο, οδήγησε στη διάσπαση του PSI και στη δημιουργία του PDS, δηλ. του Δημοκρατικού κόμματος της Αριστεράς. Το PDS δεν δίστασε να διαφοροποιηθεί σημαντικά από το κομουνιστικό παρελθόν του και είναι μάλιστα χαρακτηριστικό το ότι απάλειψε τον όρο κομουνιστικό από τον τίτλο του και το σφυροδρέπανο από το έμβλημά του. Το τελευταίο στάδιο αυτής της μετάλλαξης ήταν το 1998 που το PDS, αφού ενσωμάτωσε και ένα πλήθος άλλων μικρότερων αριστερών κομμάτων, μετονομάστηκε σε Δημοκράτες της Αριστεράς (DS).
Ο όρος μετάλλαξη δεν είναι καθόλου υπερβολικός αφού μέσα σε περίπου 50 χρόνια φτάσαμε από το PSI, το οποίο είχε ένα ξεκάθαρο Σοβιετικό προσανατολισμό, στους Δημοκράτες της Αριστεράς, οι οποίοι - μετά και τις τελευταίες εκλογές - με τη ψήφο τους στηρίζουν ένα κυβερνητικό συνασπισμό που προτάσσει τον κοινωνικό ή ριζοσπαστικό Φιλελευθερισμό και του οποίου ηγείται ο Ρομάνο Πρόντι, τέως υπουργός των Χριστιανοδημοκρατών! Είναι πράγματι εντυπωσιακό. Όμως τα στάδια αυτά της πολιτικής μετάλλαξης της Αριστεράς στην Ιταλία, δεν έχουν τελειώσει με τη δημιουργία των Δημοκρατών της Αριστεράς. Την περίοδο αυτή που όλος ο κόσμος ασχολείται με τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, ένα καινούργιο κόμμα δημιουργείται στην Ιταλία, το Δημοκρατικό Κόμμα, από τη σύζευξη των Δημοκρατών της Αριστεράς του Φασίνο με το κόμμα της Μαργαρίτας, το οποίο είναι κόμμα Χριστιανοδημοκρατικό!! Αυτή η εξέλιξη έχει δημιουργήσει προβληματισμό σε κάποιους όπως ο Φ. Μούσι και ο Φ. Τζιορντάνο της Κομουνιστικής Επανίδρυσης, που μιλά για την επερχόμενη «παρακμή της Αριστεράς». Από την άλλη ο Πρόντι που βλέπει πλέον την κυβέρνηση του να έχει ισχυρότερη βάση στήριξης, δηλώνει ότι ονειρευόταν 12 χρόνια το συγκεκριμένο σχήμα.

Προσωπικά θεωρώ ότι αυτή η σύμπραξη των δύο κομμάτων που το ένα προέρχεται από τη διάσπαση του Κομουνιστικού κόμματος και το άλλο από τη διάσπαση του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, έρχεται με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο να υπογραμμίσει την κατάργηση των παραδοσιακών διαιρέσεων των κομμάτων, που έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια. Οι πολίτες πλέον, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δε δείχνουν να επηρεάζονται και τόσο - κατά την επιλογή τους στις εκλογές - από το αν ένα κόμμα έχει πολιτική καταγωγή από την Αριστερά, το Κέντρο ή τη Δεξιά, αλλά υιοθετούν άλλα κριτήρια. Επίσης, φαίνεται και επί της ουσίας στις μέρες μας οι παραδοσιακές ταμπέλες του παρελθόντος να μην έχουν κάποιο πολύ συγκεκριμένο πολιτικό αντίκρισμα. Μερικά παραδείγματα, υπό τη μορφή ρητορικών ερωτήσεων, θα πείσουν και τον πλέον δύσπιστο. Υπάρχει κάποιος που θα ισχυριζόταν ότι ο Σοσιαλιστής πρόεδρος των Βρετανών Εργατικών, Τ. Μπλέρ, εφαρμόζει πολιτική περισσότερο κοινωνικά ευαίσθητη και λιγότερο εξαρτημένη ως προς τις Η.Π.Α. σε σχέση με τον «Δεξιό» γάλλο πρόεδρο, τον γκολικό Ζακ Σιράκ; Ή παρόλο που η Ε.Ε. είναι μια «Χριστιανοδημοκρατική ιδέα» υπάρχει κάποιος που θα έλεγε ότι το κόμμα των Βρετανών Συντηρητικών είναι περισσότερο φιλοευρωπαικό σε σχέση με τους Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες; Η απάντηση είναι σίγουρα όχι. Παράλληλα, προς την ίδια κατεύθυνση - της συνειδητοποίησης του γεγονότος πως οι παραδοσιακές πολιτικές ταμπέλες μπορούν κάποιες φορές να είναι παραπλανητικές - συντείνουν και τα διάφορα πολιτικά παράδοξα που διαπιστώνουμε στις μέρες μας, όπως π.χ. η υιοθέτηση σε οικονομικό επίπεδο του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού από πρώην κομμουνιστικά κόμματα (βλ. Ιταλία) ή η υιοθέτηση του νεοφιλελευθερισμού από εργατικά κόμματα (βλ. Βρετανία). Άλλο παράδοξο αποτελεί επιπρόσθετα και η αποδυνάμωση του πανίσχυρου κοινωνικού κράτους της Γερμανίας, το οποίο είναι κυρίως Χριστιανοδημοκρατικό επίτευγμα, που συντελέστηκε από την κυβέρνηση του Σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ. Έτσι, μετά και τα παραπάνω, φαίνεται ότι σε μια εποχή που οι πολιτικές ταμπέλες του χθες δε δείχνουν να προεξοφλούν τις πολιτικές του σήμερα είναι δυνατή ακόμα και η συγχώνευση ενός Αριστερού και ενός Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, κάτι που πριν από κάποια χρόνια θα παρομοιαζόταν σίγουρα με το μυθικό τερατώδες ζώο, τον τραγέλαφο!

Η είδηση και στοιχεία για την ιστορική αναδρομή αντλήθηκαν από την εφημερίδα «Η Καθημερινή» και άρθρο της Ρ.Σπαθή

Πρόσθεσε στο Cull.gr

buzz it!

Tuesday 1 May 2007

Trioism: μια μαγική live jazz βραδιά



Την προηγούμενη εβδομάδα, συγκεκριμένα 26 και 27 Απριλίου, στο ζεστό και καλαίσθητο χώρο του Jazz Upstairs, στο BarGuryBar, είχε ένα Live από ένα πολύ καλό acoustic jazz πιάνο trio, το Trioism.
Λίγα λόγια για το trio:
Η ιστορία του Trioism έχει ξεκινήσει πριν αρκετά χρόνια στην Αθήνα, το 1999, με πηγή έμπνευσης τα τρίο των Bill Evans, Keith Jarrett, Paul Bley και αργότερα Brad Mehldau και σήμερα συνεχίζεται στην Ολλανδία, στο Άμστερνταμ. Το group, στη σημερινή του μορφή, αποτελείται από τρεις πολύ καλούς μουσικούς και συγκεκριμένα: τον πιανίστα Σπ. Μάνεση, τον κοντραμπασίστα Πέτρο Κλαμπάνη και τον Πορτογάλο ντράμερ Rui Ramos Pereira.
Η ατμόσφαιρα το βράδυ της Παρασκευής στην πλατεία Θεάτρου ήταν πολύ καλή, πριν ακόμα ξεκινήσει η συναυλία και εγώ ήμουν πολύ χαρούμενος που θα παρακολουθούσα ένα πολύ ενδιαφέρον live jazz και θα ξανάκουγα από κοντά, μετά από καιρό, τα solo του κοντραμπάσου του Πέτρου. Πριν από αυτή τη βραδιά, η μόνη επαφή μου με το Trioism ήταν μέσω κάποιων κομματιών που είχα κατεβάσει ο ίδιος από το χώρο του trio στο διαδίκτυο και μέσω αποσπασμάτων που μου είχε βάλει ο Πέτρος από την ηχογράφηση που είχαν κάνει για το cd που θα βγάλουν με τη Legend. Η εντύπωση λοιπόν που είχα αποκομίσει από όλα αυτά ήταν πολύ καλή και ο ήχος τους μου άρεσε αρκετά. Όμως, από κοντά δε ήταν απλά καλοί, ήταν κάτι παραπάνω από καλοί και δημιουργούσαν μια πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στο χώρο της συναυλίας. Το πρόγραμμα της βραδιάς ήταν πολύ προσεγμένο και ισορροπημένο και περιείχε μερικές πολύ καλές original συνθέσεις του Σπύρου Μάνεση, ειδικά το pipistrello ήταν υπέροχο, γνωστά θέματα της Jazz και διασκευές από κομμάτια της Λένας Πλάτωνος, του Μάνου Χατζηδάκι και του Alexander Scriabin. Μεταξύ των μουσικών του trio υπήρχε πολύ καλή χημεία και συνδυάζονταν υποδειγματικά μεταξύ τους. Αξίζει να σημειώσω ότι πολλά χειροκροτήματα «έκλεψαν» τα solo του Πέτρου Κλαμπάνη, που ήταν αρκετά τεχνικά και πολύ ιδιαίτερα, αλλά και του Σπ. Μάνεση. Γενικά εκείνη η βραδιά ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, ακόμα και για αυτούς που έχουν επιφανειακή σχέση με τη Jazz, πολύ ατμοσφαιρική και σου έδινε τη δυνατότητα να απολαύσεις μουσική και ήχους με τους οποίους πολύ δύσκολα έρχεσαι σε επαφή, αν δεν το επιδιώξεις. Όσοι ήταν εκεί πραγματικά είχαν μια πολύ δυνατή εμπειρία και το ζεστό χειροκρότημα του κοινού στο τέλος ήταν νομίζω αδιάψευστο τεκμήριο του γεγονότος αυτού. Οι υπόλοιποι (που δεν καταφέρατε να βρεθείτε τη Παρασκευή στο Guru) θα έχετε την ευκαιρία να τους «δείτε» στις 3 και 4 Μαΐου στο Παράφωνο Jazz and Blues club στην Ασκληπιού ή θα μείνετε με το παράπονο ότι τους χάσατε.. ή έτσι τουλάχιστον θα έλεγε ο Κωστάλας!

Από την βραδιά του live, στη φωτο αριστερά και από αριστερά προς τα δεξιά:Αλεξάνδρα Κλάδη, Μαρίνος Κολοκοτσάς (ο γραφίστας που έκανε την αφίσα πάνω-δεξιά) και εγώ.
Στή φώτο δεξιά :εγώ, Μαρίνος Κολοκοτσάς, Πέτρος Κλαμπάνης(ο κοντραμπασίστας του Trioism), Αλεξάνδρα Κλάδη

Πρόσθεσε στο Cull.gr

buzz it!