Ο "υπερτραφής" ανορθολογισμός και άλλες πτυχές του κ. Βενιζέλου

Κάθε φορά που δημοσιεύονται δημοσκοπήσεις, από το 2004 και μετά, ύστερα από το αρχικό μούδιασμα που προκαλούν τα αποθαρρυντικά για την αξιωματική αντιπολίτευση αποτελέσματα, αρχίζουν να ξεχύνονται στην πολιτική ατμόσφαιρα διάφοροι ψίθυροι που αφορούν τον κ. Γ. Παπανδρέου και τη διαφαινόμενη αδυναμία του, ως προέδρου του Πα.Σο.Κ. Και πάντα οι ψίθυροι αυτοί έχουν για επωδό ένα βαρύ πολιτικό όνομα, αυτό του κ. Βενιζέλου. Ο συγκεκριμένος πολιτικός, ο οποίος έχεις την αίσθηση ότι για χρόνια βρίσκεται αδιάλειπτα στα τηλεοπτικά παράθυρα, φαίνεται ως ο επικρατέστερος διάδοχος του κ. Παπανδρέου, όποτε και αν «ανοίξει» το θέμα της διαδοχής. Έτσι, νομίζω ότι θα ήταν σκόπιμο να φωτίσω ορισμένες πτυχές του συγκεκριμένου πολιτικού προσώπου, που ίσως δεν έχουν φωτιστεί αρκετά, φιλοδοξώντας να τροφοδοτήσω τον δημόσιο διάλογο και να συμβάλλω έτσι σε μια ακριβέστερη πολιτική αποτίμηση του κ. Ε. Βενιζέλου.

Θεωρώ ότι αν κάτι αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του συγκεκριμένου πολιτικού, αυτό είναι ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο εκφράζεται. Επιλέγει πάντα, ανεξάρτητα από το αν η περίσταση το δικαιολογεί, μακροσκελείς και σύνθετες εκφράσεις, διανθισμένες με λεκτικά πυροτεχνήματα, που προσφέρονται για εύκολο εντυπωσιασμό. Δίνει την αίσθηση ότι περιφρονεί το κοινό που τον παρακολουθεί και νομίζοντας ότι μιλάει μόνος του, προσπαθεί να αυτοικανοποιηθεί, χρησιμοποιώντας διάφορες πλαδαρές και ηθελημένα δυσνόητες προτάσεις, χάνοντας συχνά το μέτρο. Δείχνει δε να ναρκισσεύεται τόσο πολύ με την βερμπαλιστική εκφορά του πολιτικού του λόγου που δεν δίνει την απαιτούμενη προσοχή στο πολιτικό του μήνυμα, που είτε είναι φτωχό σε πολιτική ουσία και σχεδόν τετριμμένο, είτε φλερτάρει επικίνδυνα με την αοριστία. Άλλες φορές, αδιαφορεί για το ποιες θέσεις εκφράζει και φτάνει σε σημείο να υπερασπίζεται ακόμα και καταδικασμένες πολιτικές ή έναν παρωχημένο και ανέξοδο λαϊκισμό, επειδή ίσως από υπερβολική αυταρέσκεια πιστεύει πως στο τέλος οπωσδήποτε θα είναι αυτός που θα κερδίσει τις εντυπώσεις. Ή και ακόμα χειρότερα υπάρχουν φορές που φτάνει στο σημείο να υποστηρίζει απόψεις που συγκρούονται με πολιτικές πράξεις του πολύ πρόσφατου παρελθόντος του, αναιρώντας τον ίδιο του τον εαυτό. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του βασικού μετόχου: Ενώ ήταν αυτός που είχε συντάξει το άρθρο του συντάγματος και τον νόμο περί βασικού μετόχου, όταν η κυβέρνηση κινούμενη στην ίδια λογική προσπαθούσε να φέρει έναν νέο εκτελεστικό νόμο για να γίνει επιτέλους πράξη το πνεύμα του άρθρου του συντάγματος, ο Θεσσαλονικιός πολιτικός την κατακεραύνωνε με την επιχειρηματολογία του (που συμπτωματικά ταυτιζόταν με την επιχειρηματολογία των θιγομένων εργολάβων-εκδοτών) και έτσι ακύρωνε την προηγούμενη πολιτική του πράξη!

Τα παραπάνω σχόλια, αν και κατά την ταπεινή μου άποψη έχουν μια μεγάλη δόση αλήθειας, δεν αποτελούν τόσο μια σφαιρική παρουσίαση της πολιτικής προσωπικότητας του κ. Βενιζέλου, όσο μια προσπάθεια να αρθεί η επικοινωνιακή ασυλία που απολαμβάνει. Είναι ένας πολιτικός που νομίζω ότι φλερτάρει ανοικτά με την αοριστία, την υπερβολή, τον βερμπαλισμό, την αλαζονεία και το ναρκισσισμό, τον λαϊκισμό και πολλές φορές - όπως στο παραπάνω παράδειγμα - και με την αντιφατικότητα!

Ας επιστρέψω όμως, μετά την παραπάνω διευκρινιστική παράγραφο στο θέμα του βασικού μετόχου και στη στάση που κράτησε ο πρώην υπουργός σε αυτό, προκειμένου να κλείσω και το post με αυτό. Έχω την αίσθηση λοιπόν, ότι ο μόνος τρόπος για να εξηγήσεις μια τόσο αντιφατική στάση, όπως αυτή του κ. Βενιζέλου στο συγκεκριμένο θέμα, όταν αυτή η στάση προέρχεται από κάποιον ψυχικά υγιή και νοήμονα άνθρωπο είναι να δεχτείς ότι το υποκείμενο αυτής της στάσης πιστεύει τόσο στην ρητορική του δεινότητα, που θεωρεί ότι μπορεί να μας πείσει ότι κάτι είναι μαύρο τη μια στιγμή και άσπρο την άλλη ή ίσως και τα δύο ταυτόχρονα την ίδια στιγμή! Και τις περισσότερες φορές ένας άνθρωπος που σκέφτεται έτσι ίσως και να πείθεται τελικά από τη «λάμψη» των δικών του επιχειρημάτων και τον ναρκισσισμό του και να πιστεύει ότι κάτι είναι πράγματι άσπρο, όταν ο ίδιος υποστηρίζει ότι είναι άσπρο και μαύρο, όταν αυτός υποστηρίζει το αντίθετο. Βέβαια, μια τέτοια πεποίθηση, εκτός του ότι συνοδοιπορεί με τον ανορθολογισμό, οδηγεί αναπόφευκτα στον αμοραλισμό.