Την περίοδο των γιορτών κατάφερα να πάρω μερικές μέρες άδεια και να "κατέβω" στο νησί, για να κάνω εκεί Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά. Ειδικά φέτος ανυπομονούσα περισσότερο από κάθε άλλη φορά για αυτή την επίσκεψη, αφού πλέον έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι μένω μόνιμα στην Αθήνα.. Και πραγματικά πέρασα καταπληκτικά, μια που είχα την ευκαιρία να δώ τους "δικούς μου", να συναντήσω φίλους που δυστυχώς βλέπω - πλέον - σπάνια και να ακούσω τους Trioism για 3 ακόμη φορές (29,30,31 Δεκέμβρη) μετά από καιρό, πρίν ο καλός μου φίλος ο Πέτρος ετοιμάσει τις αποσκευές του με το τεράστιο κοντραμπάσο για NY, όπου θα συνεχίσει τις μουσικές του σπουδές.
Αντί σχολίων για τις πολύ καλές εμφανίσεις των "παιδιών", το λυρισμό των διασκευών γνωστών συνθέσεων που έπαιξαν, τον ιδιαίτερο και ποιοτικό ήχο τους, τους περίτεχνους και ενδιαφέροντες αυτοσχεδιασμούς ή το εξαιρετικό και καλαίσθητο cd που έβγαλαν με την ANKH, προτίμώ (α) να σας παραπέμψω στην ιστοσελίδα τους όπου μπορείτε να τους ακούσετε αποκτώντας προσωπική άποψη για το τρίο (β) να αναρτήσω μερικές φωτογραφίες από τη μέρα της συναυλίας, που τράβηξε κατά κύριο λόγω η επίσης καλή μου φίλη η Αλεξάνδρα και (γ) να αναδημοσιεύσω μια συνέντευξη των μουσικών του τρίο, που δημοσιεύτηκε στο Ζακυνθινό περιοδικό Ραπόρτο και στο Ζακυνθινό blog ...Φτού και βγαίνω με αφορμή παλιότερη επίσκεψη των Trioism στη Ζάκυνθο.
Από την εκδήλωση στο κακοσυντηρημένο πνευματικό κέντρο Ζακύνθου
Οι Trioism (Πέτρος Κλαμπάνης,Rui Pereira,Σπύρος Μάνεσης)/Εγώ, ο Πέτρος και πίσω ο Μαρίνος Κολοκοτσάς
H συνέντευξη:
Μετά τη συναυλία (γράφει ο Κ.Κ. αναφερόμενος σε παλιότερη συναυλία των Trioism στη Ζάκυνθο), που κανένας δεν ήθελε να τελειώσει, πήγα και ζήτησα να τους πάρω συνέντευξη για το περιοδικό "Ραπόρτο". Δεν το γνώριζαν το περιοδικό: «έχουμε χάσει επεισόδια» μου είπαν με έκπληξη όταν τους έδειξα ένα τεύχος, αλλά δέχθηκαν με χαρά. Την άλλη μέρα βρεθήκαμε στον Κόκκινο Βράχο και να τι μου είπαν :
Μάνεσης : «Αυτό που με τράβηξε στη τζαζ είναι ο αυτοσχεδιασμός. Το ότι δεν έπρεπε να παίζω ένα συγκεκριμένο κείμενο που με άγχωνε.Το 96 ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τη Τζαζ. Τα αρχικά μου ακούσματά ήταν μπλουζ και ροκ και ότι πιο μπλούζυ μπορούσε να μου δώσει η τζαζ. Άκουγα κυρίως πιανίστες της δεκαετίας του 30 και 40. Ήμουν στην Αθήνα όταν τέλειωσα το σχολείο (ήθελα να σπουδάσω πιάνο αλλά όχι κλασσικό) γνώρισα το Γιώργο τον Κοντραφούρη και πριν καλά -καλά καταλάβω τι είναι η τζαζ ξεκίνησα να κάνω μαθήματα μαζί του όπου ξαφνικά αποκαλύφθηκε ένας κόσμος μπροστά μου με μεγάλο ενδιαφέρον. Σπουδάζω βέβαια και μουσικολογία αλλά δεν την έχω τελειώσει ακόμα . Βλέπεις όταν μπορείς να είσαι το ίδιο το φαινόμενο γιατί να είσαι αυτός που το μελετάει » γέλια….Σ΄ αυτό το σημείο έρχεται και κάθεται χαμογελαστός στο τραπέζι μας ό τρίτος της παρέας ο ντράμερ Rui Ramos Pereira μαζί με την κοπελιά του την Άννα Κλαμπάνης : «Όχι με το Σπύρο δεν γνωριστήκαμε στη Ζάκυνθο. Περάσαμε και οι δύο από το Ωδείο του Λάγιου μόνο που όταν πήγα εγώ το 89 ο Σπύρος τελείωνε.Γνωριστήκαμε στην Αθήνα στο Ατενέουμ. Παίζαμε στο ίδιο συγκρότημα, ένα κουιντέτο είχαμε τότε, και έκτοτε αποφασίσαμε να παίζουμε μαζί σε πιο σταθερή βάση.Εγώ την γνωριμία μου με τη τζαζ τη χρωστάω στην Έρση τη Δρούκαλη που ήταν καθηγήτριά μου στο πιάνο. Όταν είδε ότι δεν με τραβούσε πολύ το κλασικό πιάνο άρχισε να μου φέρνει ηχογραφήσεις πιο τζαζ όπως Τσικ Κορία, Κηθ Τζαρετ και άρχισα να καταλαβαίνω ότι με αφορά περισσότερο αυτό το μουσικό ιδίωμα. Αργότερα όταν ήμουνα στην 1η Λυκείου άκουσα τον Γιώτη τον Κιουρτσόγλου να παίζει μπάσο όταν είχε έρθει εδώ με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, ενθουσιάστηκα κι άρχισα να παίζω ηλεκτρικό μπάσο. Ε και μετά πήγα στην Αθήνα συνέχισα τα μαθήματα με τον Κιουρτσόγλου γνώρισα τον Σπύρο με τον οποίο πηγαίναμε στο ίδιο ωδείο»
Μάνεσης: «Οι βασικές μας επιρροές είναι τα τρίο ξεκινώντας από τον Μπιλ Έβανς του οποίου η βασική καινοτομία είναι ότι έφερε όλα τα όργανα στο ίδιο επίπεδο. Δεν είναι δηλαδή πια το πιάνο ο βασιλιάς με τα άλλα όργανα να ακολουθούν, αλλά αναπτύσσεται ένας διάλογος μεταξύ των οργάνων σε ισότιμη βάση. Με αφετηρία αυτό το τρίο ακολούθησε αυτό του Κηθ Τζάρετ, που είναι μια πιο ευρωπαϊκή προσέγγιση, μια άλλη ματιά, και βέβαια του Μπραντ Μελντράου από τα πιο επιτυχημένα τρίο και εμπορικά της σύγχρονης τζαζ σκηνής. Ο σούπερ σταρ ας πούμε του είδους.»
Κλαμπάνης: «Οι προσωπικές μου επιρροές σαν μπασίστας ξεκινάνε από τον Πολ Τσαίημπερς που έπαιζε με τον Μάιλς Ντέηβις, ο Ρον Κάρτερ επίσης μεγάλη επιρροή, ο Σκοτ ΛαΦάρο ο οποίος ήταν ίσως και η αιτία που το τρίο του Μπιλ Έβανς εξελίχθηκε με αυτό τον τρόπο, ίσως ήταν δηλαδή και η αφορμή της ισοτιμίας των οργάνων που λέγαμε πριν μια και δεν θα μπορούσε να είναι ένας απλός συνοδός του πιάνου. Επίσης ο Γκάρυ Πίκοκ από το τρίο του Κηθ Τζάρετ.»
Μάνεσης: «Τι κοινό μπορεί να έχει η Ζακυνθινή μουσική παράδοση με την Τζαζ; Μουσικολογικά μιλώντας; Μεγάλη. Μην ξεχνάμε ότι η Ζακυνθινή μουσική είναι κατά 99,9% δυτική μουσική. Και η τζαζ λειτουργεί με βάση το υλικό της δυτικής μουσικής δηλαδή είναι τονική μουσική. Βέβαια στη περίπτωσή μας αυτό λειτουργεί μάλλον υποσυνείδητα .»
Κλαμπάνης: «Η επτανησιακή μουσική παράδοση είναι βασισμένη πολύ στη μελωδία ίσως γι’ αυτό να έχουμε επιλέξει και αυτό το είδος της μουσικής.»
Μάνεσης: «Μας έχει επηρεάσει πολύ η μουσική κουλτούρα του τόπου μας. Τα χρόνια που πέρασα εδώ με τις μαντολινάτες και με τις χορωδίες και μ’ όλα αυτά με έκαναν να αισθάνομαι πολύ πιο κοντά στην Ευρωπαϊκή μουσική παρά στο μπουζούκι.» Όταν τους επισήμανα ότι οι Ζακυνθινοί τα έχουν γενικά με το όργανο αυτό..
Κλαμπάνης: «Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με το μπουζούκι» γέλια στο τραπέζι…
Πέτρος /Από αριστερά προς τα δεξιά: Εγώ, Πέτρος, Αλεξάνδρα Κλάδη, Μαρίνος, Σπύρος
Εγώ, Πέτρος, Μαρίνος, Σπύρος Μάνεσης/Από την εκδήλωση στο πνευματικό κέντρο
Μάνεσης: «Στο γιατί ο Χατζιδάκης η απάντηση είναι ότι μας συγκινούνε τα ωραία τραγούδια. Μας συγκινούνε οι ωραίες μουσικές. Μας συγκινούνε έτσι κι αλλιώς σαν ακροατές και σαν μουσικούς μας δίνουν έναυσμα για δουλειά. Υπάρχουν δηλαδή τραγούδια που είναι πολύ ωραία να τα ακούς αλλά θα ήταν πολύ δύσκολο και δεν θα είχε ενδιαφέρον να διασκευαστούν και υπάρχουν και κάποια όπως αυτά που παίξαμε χθες που όποτε τα’ ακούς λες α! αυτό ίσως θα μπορούσε να ακουστεί έτσι. Αυτό δεν συμβαίνει φυσικά με όλα τα τραγούδια.»
Κλαμπάνης: «Τώρα είμαστε σ’ αυτή τη διαδικασία να βρούμε μουσική η οποία σχετίζεται με την κουλτούρα μας και τα ακούσματά μας.Για τη μουσική σκηνή τζαζ της Ολλανδίας που ρωτάς δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι τόσο ανεπτυγμένη παρόλο που έχει ένα από τα πιο πλήρη εκπαιδευτικά συστήματα αν σκεφτείς ότι κάθε μεγάλη πόλη της Ολλανδίας έχει τουλάχιστον ένα σημαντικό κονσερβατόριο. Έρχονται από όλα τα μέρη του κόσμου. Στο Άμστερνταμ υπάρχουν περίπου 42 εθνικότητες. Παρόλα αυτά οι Ολλανδοί στη μουσική τους ψάχνονται.»
Μάνεσης: «Κάνουνε πολλές μίξεις. Ίσως επειδή δεν γίνονται πολλά καινούργια πράγματα κάνουν περίεργες συνεργασίες και συνδυασμούς οργάνων πρωτόγνωρους. Πειραματίζονται δηλαδή.»
Κλαμπάνης: «Εκεί έχουμε εμφανιστεί σαν τρίο απλώς δεν έχει βρεθεί ο χρόνος ακόμη μια και ο Σπύρος μέχρι πριν 2 μήνες ήταν στο στρατό στην Ελλάδα.Με το Σπύρο παίζουμε μαζί σχεδόν 5 χρόνια.Ναι ντράμερς αλλάζουμε συχνά.»
Μάνεσης: «Πως πείσαμε τον Rui να έρθει στο νησί; Του τάξαμε 20,000 Ευρώ.» Γέλια….
Μάνεσης-Κλαμπάνης (εναλλάξ) : «Αν πιστεύουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε από τη τζαζ; Ακόμη το πιστεύουμε! Το ψάχνουμε βέβαια δεν είμαστε σίγουροι αλλά είναι κρίμα να ξεκινάς απογοητευμένος εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτε και να πεις ωραία ας πάω στην ασφάλεια του δημοσίου. ..Θα το παλέψουμε! Και μέρες σαν τη χθεσινή μας γεμίζουνε αισιοδοξία. ..Ακριβώς. Στην Ελλάδα ή έξω δεν έχει σημασία και το ένα δεν αναιρεί το άλλο έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα. Μπορεί να είσαι έξω και να παίζεις εδώ και το αντίθετο.»
Μάνεσης: «Πάντως εγώ με μεγάλη χαρά είδα χθες στο πνευματικό κέντρο ότι υπάρχει πολύς κόσμος που διψάει να ακούσει κάτι διαφορετικό. Και αυτό είναι Ελπίδα.»
Κλαμπάνης: «Για τη Ζάκυνθο και γω και ο Σπύρος νιώθουμε μεγάλη νοσταλγία. Αλλά υπάρχουν και μηνύματα πολύ δυσοίωνα. Ο τουρισμός έχει επηρεάσει με ένα περίεργο τρόπο τη Ζάκυνθο. Και στο φυσικό περιβάλλον και στους ανθρώπους.»
Μάνεσης: «Στα μουσικά πράγματα του τόπου νομίζω η παρουσία του Λάγιου ήταν καταλυτική. Υπήρχε μια δυναμική όλη τη δεκαετία του 80 με όλη αυτή τη «μαγική» διάσωση του παραδοσιακού τραγουδιού όχι μόνο της πόλης αλλά και της υπαίθρου και με το θάνατο του Λάγιου το πράγμα αυτό δυστυχώς σε επίπεδο έρευνας και καταγραφής έμεινε εκεί που ήταν.Πάντως για να γυρίσουμε στην χθεσινή μας συναυλία πρέπει να πω ότι ενώ παίξαμε και θα παίξουμε και σε άλλα μέρη αυτή τη συναυλία την περιμέναμε με περισσότερη ανυπομονησία. Είναι πραγματικά συγκινητικό να γυρίζεις στο τόπο σου μετά από τόσα χρόνια απουσίας και να παίζεις όπως εγώ στον ίδιο χώρο που είχα να παίξω από τις επιδείξεις του Κάλβειου Ωδείου το 1988. Καλά βρήκα συμμαθητές μου από το δημοτικό που είχα να τους δω από τότε. Είναι τρομερό να γυρίζεις πίσω και να παίζεις στον τόπο σου.»
Κλαμπάνης: «Λέμε να το καθιερώσουμε να ερχόμαστε εδώ να παίζουμε πιο συχνά. Τουλάχιστον μια φορά το χρόνο. Σκεφτόμαστε μάλιστα επειδή ξέρουμε πια πολύ κόσμο στην Ολλανδία να οργανώσουμε κάτι πιο μαζικό. Να καλέσουμε κι άλλα συγκροτήματα και να οργανώσουμε ίσως και κάτι σαν τζαζ φέστιβαλ. Γιατί όχι, ίσως σε συνεργασία με το Μουσικό Γυμνάσιο ή τα Ωδεία. Μπορούμε να προτείνουμε πολλά πράγματα και στο Δήμο στη ΔΕΠΑΖ. Πέρα δηλαδή από μια απλή συναυλία. Βλέπεις έχουμε εργαστεί και οι 2 σαν εκπαιδευτικοί σ’ αυτό το πεδίο και θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε., γιατί να μην γίνει η Ζάκυνθος ένα διεθνές κέντρο μουσικής.»
Rui Ramos Pereira (ο ντράμερ γενικότερα για την ζακυνθινή του εμπειρία): "I really didn’t have so much time to visit the island as I would like to but I had a great time in these four days. We had a really nice concert in the theater, which surprised me by the quality of the acoustics, and I think the music touched the people that were there (I had never experienced before anything like the end of that concert …).Besides the music I really enjoyed the weather (to a person that comes from Holland it seemed like paradise…), the beach, and the colour of the sea..The food was also really nice (I liked the local cheese, the tzatziki and the bougatsa), and I really like tavern “Arekia” where I was after the concert with traditional music and songs.Everyone was friendly to me and so trough this letter I send my thanks to the zakyntians…"
Χτές το μεσημέρι αποφάσισα να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας, για να κάνω μερικά ψώνια και να βρώ την ευκαιρία για λίγο περπάτημα. Όταν τελείωσα με όλα τα άλλα που ήθελα να αγοράσω και πρίν καταλήξω στο EverGreen για φαγητό και ξεφύλλισμα της Lifo, που παρεπιπτόντως είχα αρκετό καιρό να διαβάσω, πέρασα από το Public στη πλατεία Συντάγματος. Ήθελα να αγοράσω το cd, του Herbie Hancock, το River: The Joni Letters, που πήρε το βραβείο Grammy, ως το καλύτερο άλμπουμ του 2007 και το καλύτερο σύγχρονο τζάζ άλμπουμ. Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι η δεύτερη μόλις φορά που ένα jazz άλμπουμ, καταφέρνει να αναδειχθεί αλμουμ της χρονιάς! O Herbie Hancock είναι ένας καταπληκτικός πιανίστας από τη μια, που μάλιστα ανήκε στο κουϊντέτο του Miles Davis, αλλά και ένας πολύ καλός συνθέτης από την άλλη, που έχει καταφέρει κατά καιρούς να ενσωματώσει στη μουσική του στοιχεία funk, ροκ, soul, αλλά και jazz προφανώς, παράγοντας ένα πολύ ενδιαφέρον καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Μερικές πολύ γνωστές από τις προσωπικές δουλειές του είναι το "Watermelon Man", "Maiden Voyage και το "Contaloupe Island". Αφού λοιπόν το βρήκα στην αναζήτηση μιάς από τις ειδικές μηχανές που έχει το Public κ
αι άκουσα δείγματα από μερικά από τα υπέροχα κομματια του River, απευθύνθηκα σε μια πωλήτρια με κοντό, πολύ ανοικτό ξανθό μαλλί -μάλλον ξεβαμμένο με ντεκαπάζ - και με ομολογουμένως υπέροχο χαμόγελο και της ζήτησα το cd. Η απαντησή της με άφησε άφωνο.. "Δυστυχώς το cd έχει εξαντληθει". Απίστευτο! Ένα τζάζ άλμπουμ στην Ελλάδα του 2008, των εφήμερων σουξέ και των σκυλάδικων είχε εξαντληθεί!! Να ήταν μήπως το βραβείο που έκανε πολλούς να σπεύσουν να το προθηθευτούν; Αλλά και πάλι πόσους πολλούς; Να ήταν ότι το στόκ των δισκοπωλείων ήταν περιορισμένο σε τζαζ άλμπουμς και έτσι εξαντλήθηκε γρήγορα; Αυτές τις σκέψεις έκανα καθώς περπάτησα μέχρι το Vergin, όπου μια μελαχρινή κοπελίτσα με ένα διακριτικό σκουλαρίκι στη μύτη με πληροφόρησε ότι αυτό το cd δεν υπάρχει σε κανένα κατάστημα Vergin και μέχρι το Μetropolis, όπου ένα τυπάκι με ράστα μαλλί και κάπως (επιμελημένα) ατημέλητη εμφάνιση, μου είπε ότι το άλμπουμ εξαντλήθηκε και εκεί! Απίστευτο! Τι να πώ, μπορεί το γούστο των Αθηναίων (και των Ελλήνων γενικότερα) να έχει κάνει πολλά άλματα προς μια άλλη κατεύθυνση (το πιο πιθανό βέβαια είναι πως όχι!).. και ίσως την επόμενη φορά που θα γνωρίσω κάποια φοιτήτρια, ξέρετε από αυτές που γεννήθηκαν εκεί γύρω στο 90, να μου πεί ότι λατρεύει τον Coltrain και ότι το αγαπημένο της Ελληνικό cd δεν είναι το τελευταίο του Βέρτη (όπως θα έχετε ακούσει νομίζω πολλές φορές), αλλά "Ο Μεγάλος Ερωτικός". Λέτε;
Posts
