Αλέξης Τσίπρας. Μια άλλη πιο καιροσκοπική και α-πολική πολιτική είναι εφικτή.

Ο Αλέκος Αλαβάνος αποχωρεί τελικά από την προεδρία του Συνασπισμού, δείχνοντας ως διαδοχό του τον νυν δημοτικό σύμβουλο και επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Ανοικτή Πόλη», Αλέξη Τσίπρα. Πίσω από αυτή την προεδρική επιλογή δείχνει να συντάσεται και όλο το «αριστερό ρεύμα», παρ’ όλες τις φημολογούμενες αρχικές ενστάσεις κάποιων. Οι «ανανεωτικοί» από την πλευρά τους στηρίζουν τον βουλευτή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και πρώην υπουργό Δικαιοσύνης, Φώτη Κουβέλη, ο οποίος και προηγήθηκε στην κατάθεση υποψηφιοτητάς στη πολιτική γραμματεία του ΣΥΝ. Και στη σκιά αυτών των γεγονότων, η «Κουμουνδούρου» μπαίνει σε προσυνεδριακή φάση.

Η θητεία Αλαβάνου

Πρίν περάσω στο θέμα αυτού του post, με έναυσμα το συνέδριο και τη διαδοχή στην ηγεσία του Συνασπισμού, θα ήθελα να αναφερθώ στην βραχύβια αλλά και πολύκροτη θητεία Αλαβάνου. Προσωπικά, νομίζω ότι ο ειλικρινά συμπαθέστατος (σε μένα τουλάχιστον) κ. Αλαβάνος, όλα αυτά τα χρόνια που κρατά τα ηνία του κόμματος, μάλλον θόλωσε το πολιτικό στίγμα της «Κουμουνδούρου», υποστήριξε με μεγάλη συχνότητα θέσεις λαικιστικές, χρησιμοποίησε υπερβολικές (στα όρια της σοβαρότητας) εκφράσεις με προφανή και πολλές φορές ομολογημένο στόχο την προσέλκυση του ενδιαφέροντος των Μ.Μ.Ε. και σύναψε στις προηγούμενες εκλογές μια περίεργη συμμαχία, την οποία θα χαρακτήριζα μάλλον με επιείκεια καιροσκοπική. Πιο συγκεκριμένα..

Ένας οπορτουνιστικός εκλογικός Συνασπισμός

Αρχίζοντας από την τελευταία παρατήρηση, πώς αλλιώς θα χαρακτηρίζατε ειλικρινά μια εκλογική συμμαχία, όπως αυτή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, στην οποία συμμετέχουν από το κόμμα της Διεθνιστικής Εργατικής Αριστεράς (Δ.Ε.Α.), μέχρι το Συνασπισμό και το ΔΗ.Κ.ΚΙ; Δήλαδη, με άλλα λόγια, μια συμμαχία κομμάτων που από από τη μια ενσωματώνει ένα κόμμα όπως η Δ.Ε.Α., που αυτοπροσδιορίζεται ως σοσιαλιστική οργάνωση με αναφορά στον επαναστατικό μαρξισμό και στην παράδοση - μεταξύ άλλων - του Τρότσκι και της Λούξεμπουργκ (!) και προβάλει το πρόταγμα επανάσταση και όχι ρεφορισμός (!!), γράφοντας στην ιστοσελίδα της : «Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή.» και από την άλλη με την ίδια ευκολία συμπεριλαμβάνει ως κύρια συνιστώσα τον Συνασπισμό, ο οποίος μιλάει ανοικτά για διορθώσεις στο πλαίσιο του καπιταλισμού και για σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία (δηλ. ρεφορμισμό) ή το ΔΗ.Κ.ΚΙ, που είναι ένα καθαρά «αστικό» κόμμα που ιδρύθηκε από τον κ. Τσοβόλα, τέως υπουργό Οικονομίας του Πα.Σο.Κ. Η δική μου απάντηση είναι ότι μια τέτοια εκλογική σύμπραξη, που περιλαμβάνει από την «άκρα» Αριστερά του Τρότσκι, μέχρι και τους «ρομαντικούς νοσταλγούς» του Ανδρέα Παπανδρέου δεν μπορεί να εξυπηρετεί κανένα άλλο πολιτικό στόχο εκτός από την άθροιση ψήφων και δείχνει έναν οπορτουνιστικό προσανατολισμό.

Θολή πολιτική

Επιπλέον, ο ΣΥΝ την ίδια στιγμή που φαίνεται να έχει δυσκολία στο να καταδικάσει το «αντάρτικο πόλεων» των αντιεξουσιαστών και συμπορεύεται με την «άκρα» (ή επαναστατική αν θέλετε) Αριστερά στο πλαίσιο του Συνασπιμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ, συμπορεύεται - ως ένθερμο μαλιστα μέλος του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς - και με το κόμμα του τέως υπουργού Οικονομικών του Σρέντερ, Όσκαρ Λαφοντέν και με την Κομουνιστική Επανίδρυση του Φάουστο Μπερτινότι, που στηρίζει την κυβέρνηση Πρόντι (!!). Ενώ, δε δίστασε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου να κάνει και μερικές «επιθέσεις» φιλίας στο Πα.Σο.Κ.. Ενδεικτικά θα αναφέρω μερικά αποσπάματα απο προεκλογική ομιλία του προέδρου του ΣΥΝ, Αλ. Αλαβάνου, στην Πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου στο Ηράκλειο: «Μας λένε ότι εμείς αντιμετωπίζουμε τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ σαν να είναι ίδιοι. Σαν να είναι ‘τι Πλαστήρας, τι Παπάγος’. Σας διαβεβαιώνουμε πως όχι» * ή «Ως Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς επιδιώκουμε να φύγει από την εξουσία η Ν.Δ. Να μην μπορέσει να κερδίσει την αυτοδυναμία». Όλα αυτά λοιπόν, έχω την αίσθηση ότι κάθε άλλο παρά ξεκάθαρο καθιστούν το πολιτικό στίγμα του Συνασπισμού και νομίζω ότι δεν είμαι ο μόνος με αυτή την αίσθηση.

Λαϊκισμός και Λεκτικές Ακρότητες

Ταυτόχρονα, η «Κουμουνδούρου» - επί προεδρίας Αλαβάνου - αντιμετώπιζε τα αιτήματα όλων των κοινωνικών ομάδων (δίκαια ή λιγότερο δίκαια) και τις αντιδράσεις τους (ακόμα και τις πιο ακραίες) απέναντι στις κυβερνητικές αποφάσεις, με εξαιρετικά μεγάλη συγκατάβαση, φροντίζοντας πάντα με τις δηλώσεις της να «χαιδεύει» τα αυτιά των διαμαρτηρομένων πολιτών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η λαικιστική και ψηφοθηρική στάση που κράτησε την περίοδο των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Παράλληλα, ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα δηλώσεων του πρόεδρου του ΣΥΝ - οι οποίες θα πείσουν ακόμα και τους πιο επιφυλακτικούς ότι ο όρος υπερβολικές που χρησιμοποίησα δεν είναι σχήμα λόγου - είναι: (α) η δήλωση του σχετικά με τις επιθέσεις της κυβέρνησης εναντίον του κόμματός του, για τις οποίες είπε ότι είναι τέτοιες που «έχουν να συμβούν από την πτώση της δικτατορίας» (!) πηγή: Ελευθεροτυπία 22/12/2006 (β) η πρωτοφανής επίθεση του κ. Αλαβάνου, από βήματος της βουλής, εναντίον του Πρωθυπουργού, κατά την οποία τον χαρακτήρισε «νονό της πολιτικής ζωής», ο οποίος μετέρχεται μεθόδους «μαφίας και κόζα νόστρα» (!!) (με αφορμή στοιχεία που κατέθεσε ο κ. Καραμανλής εις βάρος του κ. Παπακωνσταντίνου, συμβούλου του Γ. Παπανδρέου), πηγή: Καθημερινή 07/07/2007 και (γ) η αντίδραση του προέδρου του κόμματος της Κουμουνδούρου στην πρωθυπουργική επίσκεψη στις καμμένες εκτάσεις, όπου μίλησε για «το πιο απεχθές είδος τουρισμού, τον ψηφοθηρικό τουρισμό πάνω από την καμένη γη» και με αφορμή την οποία ζήτησε από το κ. Καραμανλή να παραιτηθεί λίγο πριν τις εκλογές (!!) πηγή: In.gr 02/09/2007.

Έτσι, σε αντίθεση ίσως με πάρα πολλούς άλλους, δε θα χαρακτήριζα την προεδρική θητεία του Αλέκου Αλαβάνου επιτυχημένη. Τουλάχιστον, δεν ήταν επιτυχημένη ως προς το να εκφράσει με συνέπεια και σοβαρότητα μια συγκεκριμένη, ανανεωτική και αριστερή πολιτική πρόταση. Γιατί με αποκλειστικό κριτήριο αυτό των ποσοστών στις εκλογές, η θητεία του κ. Αλαβάνου ήταν πραγματικά εξαιρετική, δεδομένης της εκλογικής επιτυχίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α **

Ο Αλέξης Τσίπρας

Βέβαια, παρόλο που η συζήτηση σχετικά με τον τρόπο που άσκησε τα καθηκοντά του ο Αλ. Αλαβάνος, από τη θέση του προέδρου του τέταρτου σε εκλογική δύναμη κόμματος, δεν μπορεί παρά να έχει ενδιαφέρον, υπό το βάρος των εξελίξεων στην «Κουμουνδουρου» το πολιτικό ενδιαφέρον μετατωπίζεται αλλού. Δηλαδή, στο συνέδριο του Συνασπισμού το οποίο θα κληθεί να επιλέξει και πρόεδρο. Και μπορεί να μη μπορεί να μιλήσει κάποιος με βεβαιότητα για την έκβαση του συνεδρίου, αλλά μπορεί με βεβαιότητα να υποστηρίξει ότι τη μερίδα του λέοντος στην πίτα της τηλεοπτικής και όχι μόνο προβολής, την έχει ο εκλεκτός του προέδρου, Αλέξης Τσίπρας. Ο 33χρονος πολιτικός είναι ένα πρόσωπο που έγινε γνωστό με την υποψηφιότητα του για το Δήμο Αθηναίων, ως επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Ανοικτή Πόλη», κέδρισε γρήγορα υψηλά ποσοστά δημοφιλίας και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα καλείται να κάνει το μεγάλο άλμα στην πολιτική του καριέρα αναλαμβάνοντας πρόεδρος του Συνασπισμού της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας.

Μέλοι του «ρεύματος» που υποστηρίζουν την υποψηφιότητα Τσίπρα, καθώς και ο ίδιος ο Τσίπρας, προσπαθούν με διάφορες δηλώσεις τους να «απενοχοποιήσουν» την ευμενή αντιμετώπιση των μέσων μαζικής ενημέρωσης στο προσωπό του και την υπερπροβολή που του γίνεται, αποδιδοντάς τη στη δημοφιλία του, ενώ ταυτόχρονα δηλώνουν ότι η ηλικία του δεν μπορεί να αποτελεί μειωνέκτημα, αφού αφενός ζητούμενο στο ΣΥΝ είναι η ανανέωση και αφετέρου δεν υπάρχει επετηρίδα στο κόμμα. Και τα δύο είναι αλήθεια, μόνο που κανείς δε προέβαλε μια τέτοιου είδους αιτίαση για τον επικεφαλής της «Ανοικτής Πόλης». Ο λόγος που επικρίνεται ο Τσίπρας σε σχέση με τα Μ.Μ.Ε, από όποιους λίγους τον επικρίνουν, είναι όχι επειδή του αποδίδεται κάποια ύποπτη διαπλοκή με τους ιδιοκτήτες των μέσων, αλλά για το γεγονός ότι παρόλο που ο τηλεοπτικός χρόνος που είχε ήταν επαρκής δεν έπεισε για τις πολιτικές του αρετές. Δεν έπεισε ότι έχει πολιτικό υπόβαθρο και δη Αριστερό. Τα επιχειρηματά του ήταν πάντα επιφανιακά και δεν εδράζονταν σε μια στέρεη αριστερή ιδεολογική βάση, ενώ και η κριτική του ήταν αφυδατωμένη από πολιτική ουσία. Κατά τη γνώμη μου, δε κατάφερε να πείσει ούτε μια στιγμή ότι έχει να πεί κάτι το οποίο αξίζει να ακουστεί και σίγουρα δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι διατύπωσε μια εναλακτική αριστερή πολιτική πρόταση ή έστω ψήγματα αυτής. Από την άλλη, στον τέως πρόεδρο της νεολαίας του ΣΥΝ, ποτέ δεν έχει χρεωθεί από κάποιον η ηλικία του ή η συμπαθητική του εμφάνηση ως πολιτικό μειωνέκτημα. Αυτό που του χρεώνεται ως μειωνέκτημα είναι η προβολή αυτών των συγκεκριμένων α-πολιτικών στοιχείων, ως πολιτική πρόταση, η οποία μάλιστα υποτίθεται ότι φέρνει και την ανανέωση στο κόμμα και τη πολιτική ζωή της χώρας.

Βέβαια, η αναμφισβήτητη δημοφιλία του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να αποτελέσει επιχείρημα στήριξης του νεαρού πολιτικού στα χείλια κάποιων, όμως φαντάζει τόσο καιροσκοπικό και α-πολιτικό, ειδικά τώρα που απεναντί του βρίσκεται μια προσωπικότητα με την πολιτική συγκρότηση, τη διεισδυτική πολιτική σκέψη, τη διαδρομή και τη πολιτική ακτινοβολία του Φώτη Κουβέλη.

* Αφήστε που όσον αφορά το σύνθημα της ΕΔΑ ‘τι Πλαστήρας, τι Παπάγος’, αξίζει να θυμηθούμε ότι "αυτοί" που σήμερα μιλούν εξ’ ονόματος του Πλαστήρα και επιτίθενται στην Αριστερά για το σύνθημα αυτό, πολιτεύθηκαν και με τον Παπάγο. Και ο νοών νοείτω..
**Πολλοί ξεχνούν ότι ο ΣΥΝ το 1996 είχε μεγαλύτερα ποσοστά.